Bazen insan, aylarca sessizce güç toplar; kendi içinde büyüttüğü sabrı kimse bilmez. Tam “oldu” derken, tam filizler boy vermeye başlamışken hayat birden sertleşir. Bir dolu geçer üstünden emeğini, hevesini, içindeki narin çiçekleri sınar. O an yorulursun, kırılırsın, hatta “Neden?” diye sorarsın kendine. Ama işte tam da bu anlarda saklıdır direncin asıl anlamı. Çünkü dolu çiçeği yaralayabilir ama köküne dokunamaz. Kökün sağlam ise yeniden yeşerirsin. Bir kez daha, biraz daha bilge, biraz daha güçlü. İnsan çoğu zaman kırıldığı yerden yeniden büyür. Kendine yüklenme; bazen hayatın vurması, içindeki güzelliği korumak için yeniden konumlanmandır. Kendini toparladığında göreceksin: O çiçek yine açacak. Hem de bu kez daha kokulu, daha dayanıklı.
