Türkiye'den Kamboçya’ya bir göç öyküsü AyNebilim Aşevi

Kamboçya’ya gitme fikri kafamızda her daim vardı ama gittiğimizde en çok görmek istediğimiz kişiydi AyN. Hatta öyle ki gittikten sonra tek görmek istediğimiz, şimdilerde ise tekrar tekrar görmek istediğimiz biri haline geldi. AyNebilim Aşevi Kamboçya’nın Phnom Penh (PP, penom peh, pinom pi ya da keyfinize göre telaffuz ediliyor) şehrinde, zamanında dünyanın en büyük soykırımlarının birinin işlendiği Killing Fields’ın (Ölüm Tarlaları) tam karşısında bulunuyor. Gerçekten de girişin tam karşısında duran ve bulamamanın imkânsız olduğu bir yer. Şehir merkezinden tuktuk kiralayarak 10$ karşılığında gidip gelinebiliyor (tuktuk şoförü, siz gelene kadar bekliyor). Burası köydeki fakir insanlara ama öncelikli olarak çocuklara yemek pişirilen ve karşılığında onlardan hiçbir şey alınmayan bir yer.

Tüm bu oluşumu başlatan AyN, en az bu oluşum kadar güzel biri çünkü işin hangi tarafından bakarsanız bakın yüzünüzü gülümsetecek bir ayrıntı görüyorsunuz. Her şeyden önce çocukları mutlu etme amacıyla yola çıkılmış olması zaten en baştan gönülleri fetheden bir yaklaşım. Diğer taraftan biz gezginlere en çok sorulan sorulardan olan “acaba seyahat etmek için İngilizcem yeterli mi?” sorusuna bodoslama girip darmadağın eden bir yanı da var. Çünkü AyN bu işe başladığında ve bu denli büyüttüğünde dahi İngilizce bilmiyordu. Aslına bakarsanız Türkçe dışında bir dil yoktu bildiği ancak niyet iyi olunca her şey yol buluyormuş, bunu kendi gözlerinizle görünce inanın her şey biraz daha renkli görünmeye başlıyor gözünüze.

Masumiyetin yeşerdiği yer

Etrafta koşuşturan çocuklar inanılmaz güzeller. Çocuk nerede kötü olur zaten derseniz eğer bolluk içinde şımartılan çocuk kötü olur. Kabul edin ya da etmeyin, ben çocukları çok severim ancak karakterlerinin şekil alması örnek aldığı insanlara bağlıdır ve kötü karakter çocuk da olsa kötü karakterdir ama neyse ki çocukları buna zorlamadığınız sürece her daim iyi olmaya eğimlidirler. Buradaki çocuklar da işte böyle güzel çocuklar. Mesela dondurma ısmarladığınızda benim bulunduğum büyük şehirlerde her çocuk birden fazla dondurma alıp yiyebilmek için birbirini ezer. Burada da benzer bir şey gördüm ve ilk başta hemen uyarıp “Hayır herkese bir tane!” dedim ama hemen koşup o kalabalığın arasına giremeyen küçük kardeşini eliyle gösterip onun için istediğini gördüğümde gözlerim doldu. Onların bu paylaşım sevgisi ve saygısına mı yoksa kendi yozlaşmama mı bilemedim, muhtemelen ikisine de...

Şimdilerde ise Kelebek Parkı projesi ile çocuklara hem İngilizce öğretmek hem de iç karartıcı ve insanı depresyona sokan ölüm tarlalarından çıkan turistleri “yaşam tarlalarında” ağırlamak için yeni bir çalışmaları var. Bu Kelebek Parkı’nda çocuklar öğrendikleri İngilizceyle turistlerle iletişime geçebilecek ve belki de kaderleri olan o küçücük köyden çıkıp yeni hayallere yelken açıp, büyük şeyler başarıp doğdukları bu köy için çok daha büyük ve faydalı işler yapacaklar. İngilizce nasıl öğrenecekler derseniz şu an için orada Egemen, nam-ı diğer “Gezgin Fil” abileri var ve bu çocukların ilk öğretmeni olarak elinden gelen her şeyi yapıyor ve gördüğümüz kadarıyla çok da iyi. Egemen sadece öğretmenlik yapmıyor tabii, İngilizcesi ve anladığım kadarıyla öğrenmeye başladığı “Kimerce”siyle de iletişim problemini hemen hemen ortadan kaldırmışa benziyor.

Kahramandan da öte

Aynı şekilde tüm köyü doyurma gibi büyük bir şansa da sahipsiniz. Başlarda tüm bu masraflar AyN’ın kendi cebinden çıkıyormuş ancak şimdi bu destekler sayesinde çocuklarla birlikte aileler de doyuyor ve herkesin mutluluğu yüzünden okunuyor. AyN ise gelen desteklerin diğer kısmıyla da Kelebek Parkı projesini tamamlamaya çalışıyor. Sadece giderken AyN’a peynir götürün, en çok onun hasretini çekiyor! Son olarak da AyN’dan biraz bahsedeyim diyeceğim ama neresinden tutsam elimde kalacak. Hayatımda tanıdığım en orijinal insan diyebilirim. Muhabbet ederken nereyi eşelesek mutlaka “Yok artık o sen miydin?” diyoruz. Sosyal medyada ve hatta televizyon programlarında anonim olarak trollük yapmış bir kişi olan AyN’ı muhtemelen hepimiz aslında bir yerlerden tanıyoruz ama sadece birebir tanımıyoruz.

Kendi evimde olmama, nispeten güzel kahvaltı sofrası hazırlayabilme şansım olmasına rağmen özellikle onun bize hazırladığı muhtemelen Van’a da gitsem yine özleyeceğim kahvaltılarını unutma şansım hiç yok. Hayır, uzun süredir böyle kahvaltı yapmamışız o yüzden özlüyoruz desem değil çünkü şu anda hepsi olmasına rağmen yine o kahvaltıyı özlüyoruz çünkü o kahvaltıyı bizim için o kadar güzel yapan yemeklerin güzelliği değil AyN’ın orada olmasıydı ve onu tanıyabildiğimiz için gerçekten çok çok mutluyuz, ömürlük bir dost edinmiş olmanın mutluluğunu yaşıyoruz. Birçok kişi için kahraman olan AyN, bizim için ondan da öte. Cesareti, dik başlılığı, inatçılığı, sevgisi, deliliği ve yetenekleriyle bence bir kahraman sıfatını aşıyor. Kahramanlar doğaüstü güçlerine güvenirler, bu kızın güvendiği tek şey spatulası. Hem zaten yemek yapmayı bilmeyen kahraman olamaz!”

• 
• Kendilerine destek olmak ise çok kolay. Web siteleri olan www.aynsoupkitchen.com sitesine girdiğinizde zaten seçenekler karşınıza çıkıyor. Benim en sevdiğim ise doğum günü olayı. Özellikle şirketlerde yapılan gereksiz doğum günü kutlamaları için toplanan parayla oradaki çocuklara pasta alıp onları mutlu edebilirsiniz.