Peyzajla bütünleşen organik çizgiler: Liyang Müzesi

Yan Gölü Parkı’nın güneydoğu köşesindeki inişli çıkışlı tepelerin ortasında,doğanın bir parçası olarak konumlanan müze, her yönden insanları karşılayan açık bir tavır sergiliyor. Arazinin dalgalı yapısı, bölgenin peyzaj kültürünü anlatıyor. Yapıdaki akıcı organik çizgiler, bölgedeki sulak ve yeşilalanlarla sanatsal bir şekilde bütünleşiyor. Müze, karakterize edilen bu yeni bölgenin en dikkat çeken unsuru haline geliyor.

Tasarım ekibi tarafından proje; hem iç hem de dış mekanı içerendoğal çevrenin bir parçası olarak görülüyor. Ekip, ritim ve doğa arasındaki ilişkiyi, insan ve mimari etkileşimini göz önünde bulundurarak, kültür ve yaşam arasındaki bağlantıyı görselleştiriyor. Bununla birlikte; senaryolaştırma, tutku ve akış tasarım konseptlerini oluşturuyor.

Liyang Müzesi; Çin klasik müziğinde çalınan ve bölgenin kültürel sembollerinden biri olan Jiaoweiqin adlı telli çalgıdan esinlenerek tasarlanıyor. Tasarım ekibi, Çin Hanedanlığına uzanan çalgının hikayesini mimari forma dönüştürüyor. Enstrüman, yapının formuna ve cephe tasarımına etki ediyor. Kahverengi tonlarındaki ince alüminyum kaplama şeritler, müzik aletinin oymalı ahşabını andırıyor. Kaplamanın yansıtıcı özelliği, amorf yapı boyunca ışık oyunları sergiliyor.

Müzenin üst kısmı, yüzen bir mimari olarak tanımlanıyor. İçi boş gövdesi; bugün, geçmiş ve geleceği temsil eden sergi salonlarından oluşuyor.

Liyang Müzesi’nin tasarımı, yapılarda erişilebilirliği ve çoklu kavramların kombinasyonunu vurguluyor. Yapının dalgalı yüksek tepelerin üzerine yerleşmesi, çoklu erişim ve geçiş manzaraları sağlıyor. Çatı bahçesi, kullanıcıları dinlenmeye davet ediyor. Böylelikle ziyaretçiler, seyir terasında gölün panoramik manzarasının keyfini çıkarabiliyor.

Bahsi geçen yüzer alanlar, tepelere oturuyor. Müzeye ulaşım iki farklı yoldan yapılabiliyor. Biri, siteyi saran asfalt yolun uzantısı olarak beyaz renkteki beton kapıya ulaşan bir yoldan oluşuyor. Bu giriş, tepenin içine kazılmış bir yeraltı lobisine açılıyor. Ana giriş olan ikinci giriş alanına ise yeşil tepenin yamacını takip eden büyük bir ahşap merdivenle ulaşılıyor.

Ana giriş güneybatıda, müzenin yüzen gövdesinin hemen altında yer alıyor. Girişin kavisli olması, doğal ve davetkar bir his uyandırıyor. Bununla birlikte giriş, güneybatıda büyük bir meydana bağlanıyor. Bu kamusal alan, kullanıcıları iç avluya çekiyor ve aynı zamanda ziyaretçilerin buluşup toplanabilecekleri canlı bir ortam sunuyor.

Müzenin ikinci katı ise, dört ayrı noktada manzaraya hakimiyet sağlıyor. Alüminyum kaplı yapı dört ayrı alana; konut ofislerine, eğitim alanlarına ve sergi salonlarına ayrılıyor. Plandaki üçüncü kat seviyesinde ise, konferanslar için bir alan sağlayan geniş ve özel bir bölüm yer alıyor.

Işık, tepelerdeki büyük çatı pencereleri aracılığıyla yeraltı alanlarına süzülüyor. Bununla birlikte birisi “su damlası” şeklinde olan diğeri ise çatının ortasında yer alan iki teras, ziyaretçilere gölün etrafını saran peyzaj alanlarının manzarasını sunuyor.

Sonuç olarak ekip; doğa, sanat, insan ve mimari arasındaki dengeyi bulmayı amaçlıyor. Tasarım, kıvrımlı şekli ile hem görsel olarak süreklilik hem de fiziksel olarak erişim noktalarını, güzergahları ve bağlantıyı kuruyor. Kültürel tarihten esinlenerek hayata geçirilen yapı, bulunduğu bölgeye turizm alanında da katkı sağlıyor.