Kentler: Kayseri
Farklı dönemlerde benimsenen planlama yaklaşımlarının kentin mekânsal formunu ve önceliklerini nasıl sistematik biçimde şekillendirdiğinin örneği olarak Kayseri:
Kayseri'nin şehir planlaması, Osmanlı son döneminin çarşı–kale odaklı geleneksel dokusundan Cumhuriyet'in modernleşme anlayışına geçerken dönemin yöneticilerinin planlama kararlarıyla biçimleniyor. 1930'larda Vali Nazmi Toker'in başlattığı modern imar süreci, merkezde daha düzenli bir yol kurgusu ve fonksiyon ayrışması öngören 1933 tarihli Burhanettin Çaylak planıyla yön kazanıyor. 1940'ların ortasında Gustav Oelsner ve Kemal Ahmet Aru tarafından hazırlanan 1945 nazım planı, yeşil alan sürekliliği, zonlama kararları ve modern ulaşım düzeniyle kentin büyüme akslarını belirginleştirerek Kayseri'nin modern kimliğini güçlendiriyor. 1950–1957 yıllarında görev yapan Osman Kavuncu dönemi ise artan bütçe, ana arterlerin genişletilmesi, yeni bulvarların açılması ve altyapı yatırımlarının hızlanmasıyla Kayseri'de uygulama odaklı şehirleşmenin en görünür aşamalarından biri oluyor ve kentin doğu–batı yönlü gelişimini belirginleştiriyor. 1990'lardan itibaren Mehmet Özhaseki döneminde ulaşım ağının güçlendirilmesi, yeni gelişme alanlarının açılması ve kentin kontrollü biçimde büyümesini destekleyen uygulamalar öne çıkıyor. 1990'lar sonrası Talas, İldem ve OSB çevresinde ortaya çıkan yeni yerleşim alanlarıyla merkez çevresindeki dönüşüm ivme kazanırken, günümüzde Memduh Büyükkılıç dönemindeki geniş ölçekli kentsel dönüşüm, ulaşım ve çevre yolu projeleri kentin yoğunluk, erişilebilirlik ve merkez yenilenmesine yönelik güncel hedeflerini şekillendiriyor. Bu planlı şehirleşme süreci, Kayseri'de düzenli bir kent dokusu oluşturulmasını, altyapı ve hizmetlerin sistematik uygulanmasını, sanayi ile konut alanlarının dengelenmesini ve kamusal alanların planlı yerleşimini mümkün kılıyor; böylece kentin nüfus artışı ve ekonomik büyümeye uyum sağlayacak şekilde gelişmesine katkıda bulunuyor.
https://www.instagram.com/reel/DSIbJKHEfPx/?utm_source=ig_web_copy_link