İyileşmek; bir anda gelen bir mucize değil, yavaş yavaş kabuğu incelen, içi genişleyen bir yolculuktur. Zamanla anlıyoruz ki kendimizi anlatma telaşı, başkalarının zihninde yer edinme çabası aslında içimizdeki sessiz korkuların bir yankısıymış. Kapılar kapanıyor, insanlar uzaklaşıyor, bazı hikâyeler yarım kalıyor. Ama o yarımlar bile bizi tamamlıyor. Affetmek; “haklıydım” demek için değil, yüklerimizden kurtulmak için öğreniliyor. İnsan, kendi sesine kulak verdikçe başkalarının gürültüsü anlamını yitiriyor. Kendiliğimize yaklaşmak, yargılanma korkusunu bırakmak, kalbimizin ritmine güvenmek… İşte asıl güç burada saklı. Herkesin bizi anlamasına ihtiyaç duymadığımız gün özgürleşiyoruz. Çünkü iyileşmek, başkalarının gözünde değil; kendi iç huzurumuzda, kendi sessizliğimizde başlayan bir diriliştir.
