Kendini tanımak, başkalarının seni tanımlama çabasına kapılarını kapatmaktır. Ne istediğini bilen insan, rüzgârın yönüne göre değil, kendi pusulasına göre yürür. İlişkilerinde sınır çizen, kendi varlığını korur; başkalarının taşan taleplerine karşı kendi kıyısında dimdik durur. Kararlarını kendi veren, sonuçların sorumluluğunu da omuzlar; böylece hem özgürlüğünü hem de onurunu korur. Önceliklerini bilmek ise, hayatın karmaşasında yönünü kaybetmemek demektir. Ve en önemlisi, başkalarının onayına ihtiyaç duymamak… Çünkü hakikatin ölçüsü alkış değil, vicdandır. Kendini tanıyan, yalnızca kendi sesini işitir; gürültünün ortasında bile sükûnetini muhafaza eder. Zira insan, başkalarının gözünde değil, kendi kalbinin terazisinde tartıldığında gerçek ağırlığını bulur.
