Vicdan, dünyanın gürültüsünde kaybolmayan o sessiz çağrıdır.Bize “başka türlü yapamazdım” dedirten, içimizden yükselen bir ışıktır. İnsan bazen bir haksızlıkla karşılaştığında, kalbinin derinlerinden gelen bu sesi duyar. O ses, onu korkaklıktan cesarete, suskunluktan söze, ilgisizlikten merhamete çağırır. Vicdan, tanımadığımız birinin acısında kendimizi bulmaktır. Çünkü insan, başkasının yarasına kayıtsız kaldığında kendi insanlığından da eksilir.Gerçek vicdan, yalnızca görüp üzülmekle yetinmez; görüp sorumluluk alır.Dünyanın neresinde olursa olsun, haksızlığa karşı içimizde kıvılcım gibi çakan o duygu, bizi hâlâ insan kılan şeydir.
