Her sabah aynaya baktığımızda, gülümsememizin ardına gizlediğimiz hikâyeler vardır. Kimsenin bilmediği ama bizim içimizde yankılanan sessiz anılar… Gün içinde kahkahalar atarken, akşam olup yalnız kaldığımızda o kahkahaların yankısı bazen gözyaşına karışır. Travmaları gülerek anlatmak bir savunma mekanizmasıdır; kırılmış kalplerin kendine bulduğu zarif bir dayanma biçimi.
Zamana ve Dostluğa Dair Geçmişin izlerini silmek mümkün değildir ama onlara farklı bir anlam yüklemek elimizdedir. Biraz zaman, biraz da içimizi ısıtan dostluklar… Hepsi birleştiğinde en ağır anılar bile bir tebessümle anılabilir hale gelir. Çünkü insan, her ne yaşarsa yaşasın, sonunda yine iyileşmeye karar verir gülerek, paylaşarak, umutla.
