Odamızın huzur dolu atmosferinde, kendi halimize oturmuşken, babamızın kapıyı açıp içeri girmesi ve ardından sessizce odadan çekilip kapıyı açık bırakması, aniden değişen bir atmosferin içinde bulduk kendimizi. Biz, odamızın sakinliği içinde otururken, babamızın bu tür davranışlarını anlamaya çalışırız. Belki de kapıyı açık bırakma eylemi, bir şeyleri paylaşmanın bir yolu, ya da sadece sessizliği hissettiği bir anın ifadesidir. Bu tür anlarda, sözcüklerin ötesinde bir iletişim kurmaya çalışırız, sadece hissetmeye odaklanırız. Bu, aramızdaki bağları güçlendiren gizemli bir olay gibi hissettirir.
