Bir kadın, yıllar sonra çocukluğunun geçtiği eve geri döndü. Duvarlar aynı, kapı hâlâ yeşil, hava bile tanıdık… Yalnızca takvimler değişmişti. Evin önünde dururken gözleri bir anlığına o küçük halini aradı sanki. Her köşede bir gülüş, her rafta bir anı yankılandı. “Anılar bitmiyor, seninle beraber geliyor” derken, aslında geçmişin hiçbir zaman tamamen geride kalmadığını fısıldıyordu.
Anıların Sıcaklığı, Evin Sessizliği Zaman akar, evler eskir, ama bazı duygular yerinden kıpırdamaz. O an, sadece bir bina değil; bir hayatın saklı hikâyeleri yeniden nefes aldı. Çocukken anlamadan geçtiğimiz detaylar, yıllar sonra kalbin en yumuşak yerinde beliriverir. Bu ev, bir kadının hafızasında donmuş bir fotoğraf gibiydi: sessiz, ama anlamı kocaman. Çünkü bazı yerler, bizi biz yapan zamanın kendisidir.
