Annelerimiz, hep aynı tembihlerde bulunurlar, değil mi? 'Paranı boşa harcama, birikim yap, ihtiyacın olmayan şeylerden uzak dur.' Hepimiz bu cümleleri duymuşuzdur. Ancak, ilginç bir şekilde, dışarı adım attığımız ilk gün, gördüğümüz ilk eşyaya sanki dünyanın en gerekli şeyiymiş gibi bir bağlılık hissiyle sarılırız. Evin sıcaklığını terk ettiğimiz an, annelerimizin sesi kulağımızda çınlamaya devam eder. 'Dikkatli harca, gereksiz şeylere para verme' derler. Ancak, o ilk adımı attığımız andan itibaren, gözlerimiz bir hedef bulur ve sanki o şey, yaşamımızın vazgeçilmeziymiş gibi gelir.
