Yıllardır büyüttüğü tosunu satmak zorunda kalan bir teyze, boğasının yanına giderek gözyaşları içinde son kez sarıldı. “Evladım benim, yerim seni, annem seni yaradana kurban olurum, o bana hiçbir şey yapmaz” derken sesi titredi; ama sevgisi, korkusuz bir güvenle karışıyordu. O sözlerde sadece bir hayvana değil, yılların emeğine, alışkanlığına ve dostluğuna veda vardı. Boğasına baktıkça bir evlat gibi büyüttüğü anılar geçti gözlerinin önünden.
Emeğin, Sevginin ve Ayrılığın Hikâyesi Hayvancılıkla uğraşan herkes bilir; bazı bağlar kan bağıyla değil, emekle kurulur. O teyzenin “tosunu”, onun için bir geçim kaynağından çok daha fazlasıydı kışın sabrının, yazın terinin bir sembolüydü. Ayrılık zor olsa da, o vedada bir sevgi, bir minnettarlık ve kaderle barışık bir teslimiyet vardı. Çünkü insan bazen en çok sevdiğini bile hayatın mecburiyetine bırakmak zorunda kalır.
