Parka oyun oynamaya getirilen ancak eğlenenin anne ve babası olduğunu fark eden çocuk

Parkta güneşli bir gün… Kaydırakların ve salıncakların arasında koşuşturan çocuklar, neşeyle gülüyordu. Ancak o kalabalığın biraz dışında, elinde telefonu olan küçük bir kız sessizce bir sahneyi kaydediyordu. Kamera, bu kez çocuklara değil, kahkahalarla eğlenen anne ve babasına dönüktü. Oyun aletine binmiş iki yetişkin, sanki yılların yorgunluğunu atarcasına çocukça bağırıyor, kahkahalarla savruluyordu. Küçük kız ise gülümsemiyordu; gözleri şaşkın, dudaklarından dökülen kelimeler ise içten bir burukluk taşıyordu:
“Çok eğleniyorlar, ben hiç güzel eğlenmiyorum.”

Çocukluğun Sessiz Cümlesi
Bu cümle, bir çocuğun kalbinden süzülen küçük ama derin bir iç geçirişti. Çünkü o an, roller tersine dönmüştü, eğlenmesi gereken çocuk izleyen olmuştu. Anne ve babasının mutluluğu güzel görünüyordu ama küçük kızın içinde paylaşılmamış bir oyun arzusu vardı. Belki de o, sadece sallanmak ya da gülmek değil, birlikte kahkaha atmak istiyordu. Bu sahne, yetişkinlerin unuttuğu bir şeyi hatırlatıyordu: çocuklar yalnızca oyun oynamaz, aynı zamanda sevinci paylaşmak ister.