Acı, durduğun yerde büyür. Bir düşünce, bir pişmanlık, bir kayıp. İçinden çıkmadığın her duygunun üzerine yeni bir katman daha eklenir. Sen sustukça, acı konuşur. Sen bekledikçe, acı yerleşir. Ve zamanla içinden bir çıkış yolu değil, bir alışkanlık olur.Oysa bazen iyileşmek için büyük adımlar atmana gerek yoktur; bir niyet, bir dua, bir yön değişikliği bile yeter. Küçük bir adım, en büyük durgunluğu bozar.Yürümeye başladığında acı sende kalmaz; arkanda kalır.Susma. İçine atma. Sabret ama bekleyip çürüme.Hareket et, çünkü hayat akarken senin de akman gerekir.Kalbinin yükü, sen yerinde saydıkça ağırlaşır.İyileşmek bazen sadece bir “devam ediyorum” cümlesinde başlar.Bir adım at, belki dünya da sana yaklaşır.
