Aşkın dili çoğu zaman sözlerde değil, bakışlarda saklıdır. Kimi zaman bir çift göz, söylenmeyen cümlelerin en derin tercümanıdır. Bazı bakışlar vardır ki, karşındakine duyulan hisleri saklamak için hızla yere çevrilir; çünkü göz göze gelmek, kalbin sırlarını açığa çıkarma riskini taşır. Bazı bakışlar ise karşısındakine sessizce bağlanır, gözlerde kaybolur ve o anın içine hapsolur. Her iki hâl de, sevmenin farklı bir tezahürüdür. Kiminde ihtiyat, kiminde cesaret gizlidir. Ancak ortak olan, her iki durumda da gözlerin kalbe açılan bir kapı olmasıdır. Belki de asıl mesele, göz kaçırmanın ya da gözlerde kaybolmanın ötesinde, o bakışın ardındaki niyeti ve derinliği hissedebilmektir. Zira gözler, insan ruhunun en sadık aynasıdır; kimi zaman saklar, kimi zaman ifşa eder. Sevgi de bu iki halin arasında, sessizlik ile itirafın ince çizgisinde var olur.