Cemil Meriç, insanın en asil davranışlarından biri olan iyiliği; vicdanla, erdemle ve karşılıksızlıkla ilişkilendirir. Ona göre iyilik, bir menfaat beklentisiyle yapıldığında değerini yitirir; zira bu durumda iyilik değil, çıkar gözeten hesaplı bir eylem söz konusudur. Oysa gerçek iyilik; görünmeden yapılan, alkış beklemeyen, takdirle yetinmeyen ve yalnızca insan olmanın gereği olarak doğan bir erdemdir. Mükâfat beklentisiyle yapılan her iyilik, aslında bir tür ticarete dönüşür ve maneviyatından uzaklaşır. Meriç'in bu veciz ifadesi, bizlere ahlaki eylemlerin anlamını yeniden sorgulatmakta; samimiyetin, içtenliğin ve karşılıksız iyiliğin kıymetini hatırlatmaktadır. Vicdanın rehberliğinde yapılan bir iyilik, hiçbir teşekküre, ödüle veya övgüye ihtiyaç duymaz; zira onun ödülü, kişinin ruhunda bıraktığı huzur ve insanlık onurudur.