Bazı insanlar çok konuşmaz; çünkü doğru konuşmanın bir edebi olduğuna inanır. Her cümle, karşısındakinin kalbine değebilir; o yüzden söz, ağızdan çıkmadan önce vicdandan geçmelidir. “Ben otuz dokuz yutkunur bir söylerim” demek; yanlış anlaşılmamak için, haksızlık etmemek için, birini kırmamak için kelimeleri defalarca tartmak demektir. Bazen haklı olmak kolaydır; ama incitmeden haklı kalmak zordur. Dilin ucuna geleni söylemek cesaret değildir her zaman; asıl cesaret, öfkenin hızına kapılmadan sükûneti seçebilmektir. Kırıcı bir söz, bir anda çıkar; ama bıraktığı iz yıllarca kalır. Bu yüzden bazı insanlar, konuşmadan önce yutkunur: Niye söylüyorum? Ne bırakacak? Kimin yarasını büyütecek? Cümleyi yumuşatmak için değil, kalbi korumak için… Çünkü insanın sözle kazandığı şey, sözle kaybettiklerinden daha kıymetli değildir.
