Ruhunu bir amaca bağlamak, aslında kendine bir istikamet seçmektir. İnsan, her yere yetişmeye çalışırken çoğu zaman kendi içine varamaz; kalabalıkların arasında kaybolur, gürültünün ortasında kendi sesini duyamaz. Oysa insanı diri tutan, bir hedefe yönelmiş olmanın dinginliğidir. Bir yolda yürümek, diğer bütün yolları reddetmeyi göze almak demektir; bu da cesaret ister. Çünkü hiçbir yere kök salmayanın gölgesi bile sabit durmaz. Hayatın savurduğu her rüzgârda yön değiştiren ruh, sonunda kendini tanımakta zorlanır. Bazen durmak, seçmek, vazgeçmek; bazen de tek bir yola sadakatle devam etmek gerekir. İnsan, ancak gönlünü bir yere emanet ettiğinde huzuru bulur. Bir amaç, ruhun pusulasıdır. Pusulası olmayan ise ufukta kaybolur.
