Her şey geçer, her şey unutulur. İnsan ömrünün en büyük yanılgısı, yaşadığı felaketi ebedî sanmasıdır. Oysa hiçbir fırtına sonsuza kadar sürmez; gök gürültüsü diner, dalgalar durulur, gökyüzü yeniden aydınlanır. Felaketin kendisi kadar yıkıcı olan, insanın o felaketin içinde kendini kaybetmesidir. Kaybolan her umut, aslında yeni bir başlangıcın önünü keser. Hayat, unutturmayı da, geçirmeyi de kendi içinde taşır. Kişiye düşen, geçici acıların kalıcı bir gölgeye dönüşmesine izin vermemektir. Zira insanın sahip olduğu en büyük güç, yeniden başlayabilme iradesidir. Kaybettiğini sandığı yerde aslında kendini bulabilir; kırıldığını düşündüğü yerde yeniden doğabilir. Unutmamak gerekir ki, hayatı yaşanır kılan şey felaketin büyüklüğü değil, insanın onun içinden çıkma kudretidir.
