Yolculuk tamamlanıp merkeze ulaştığımızda duvarları boyanmış ve küçük tadilatlar yapılmış merkez bizi karşılıyor. Bu şekilde çok daha ferah bir ortam oluşmuş. Yapılan çalışmalar ve ihtiyaçları dinlerken Menel Abdullatif ile tanışıyoruz. Merkezin kuruluş hikâyesini ondan dinliyoruz...devamı

Anlatacaklarımın çoğu imroz’a ilk gidişimde aldığım notlardan. Tatilden uzak bir tatil sunduğu, sakin bir hayatın içine davet ettiği, telefonlardan, yoğunluktan, stresten, trafikten uzak, sadece kendi hikayesini anlatan mekanlara davet ettiği için adaya heryıl gelmeye devam ettim. Burası kekik kokusu, keçileri, ilerleyen yaşına, nice acıları görmesine rağmen hala eğlenmenin, mutlu olmanın kendince yolunu bulan, o yolu kaybetmeyenlerin yurdu...devamı

Sabah olup tekrar aynı bölgeye geldiğimizde Meryem ablanın rahatsızlığı sebebiyle hastaneye gittiğini öğreniyoruz. Kapının kenarında beliren kızı Ayşe ile tanışıyoruz. Savaştan sonra annesi çocuklara sahip çıkmak istemiş. Zamanla onlarca çocuk buraya gelmiş. Büyüyenler ayrılmış ama hâlâ farklı yaşlarda onlarca çocuk yaşıyor. Şartlar oldukça zor ama Ayşe’nin yüzü hep gülüyor. En çok zorlandığı şeyi soruyorum. Çamaşırları yıkamak çok zor diyor. Çocukların çoğu yürüyemediği için sürünüyor, elbiseleri çok çabuk kirleniyormuş. Haftanın iki günü çamaşır yıkamaktan yorulduğunu söylüyor. Bu zorluklara rağmen çocuklarla oyun oynamayı çok sevdiğini de ekliyor...devamı