Deniz kenarında uçan pavyon: Seaside Floating Pavilion

Yatay olarak uzanan ve gökyüzüne açılan bir düzlem yapının ana özelliğini oluşturuyor. Düzlem, üst katta işlevsel bir alan alt katta ise bir köşkü andıran, çeşitli şekillerde birkaç eleman tarafından desteklenen yarı açık bir alan sağlıyor.

Pavyonun yolculuğu, yumuşak kumlu bir plajda uzun bir yürüyüşle başlıyor. Masif beton zemine basıldığında boşluk giderek alçalarak denize ve kumsala açılıyor.

Zemindeki alanı; dairesel bir tuvalet, kare bir tezgâh ve yay şeklindeki bir açık bar olmak üzere üç unsur oluşturuyor. Deniz seviyesi bu unsurlar tarafından çerçeveleniyor ve tanımlanıyor; mekânın odak noktası deniz manzarası oluyor.

Dar ve uzun bir merdivenden kuzeyde denize ve batıda köye bakan açık bir seyir platformunun bulunduğu ikinci kata çıkılıyor.

Bu katta daha esnek bir kullanım sağlamak ve farklı durumların işlevsel gereksinimlerini karşılamak için sürgülü cam kapılar kullanılıyor. Sürgülü camlar açıldığı zaman her iki taraftaki platformlar iç mekâna bağlanarak küçük ve kompakt pavyon için daha geniş ve açık bir seyir ve yeme platformu sağlıyor.

Farklı malzemelerde dikey yöndeki değişim vurgulanıyor. Zemin katta, çevredeki engebeli doğal kumsalı yansıtan gri mikro çimento; ikinci katta ise havadar ve zarif imajı pekiştiren açık renkli traverten kullanılıyor.

Daireler, üçgenler, yaylar, kareler, düz levhalar, eğik direkler... Yüzen köşk, çeşitli şekillerdeki bu bileşenlerden bir araya getiriliyor. Bu bileşenler hem formu şekillendiriyor hem de yapının fonksiyonel ve yapısal ihtiyaçlarını karşılıyor.

Örneğin ikinci kata çıkan merdivenler, binadaki yanal kuvvetlere direnmek için bir destek görevi görüyor. Aynı zamanda kolon, payanda, döşeme gibi yapı elemanlarının tamamı veya bir kısmı bileşenlerin içinde gizleniyor veya bileşenlerin kendileri haline geliyor.

Alışılagelmiş mimari dil ayrıştırılırken bileşenler artık salt mekânsal ve işlevsel amaçlara hizmet eden, biçimsel anlam yüklenmiş, mimari dilin organik bir parçası haline gelen saf yapılar olmaktan çıkıyor; mimarlık daha ilkel bir “nesne” durumuna dönüyor.