Bazı insanlar vardır; yüzünü güldürdüğünde değil, gözünden bir damla yaş indiğinde yanında olan… Kalabalıkların arasından bir tek onların sesi gelir insana iyi. Çünkü mutluluğu paylaşmak kolaydır, neşeyi herkes taşır. Ama acı ağırdır; taşıyana güvenmek ister, anlatana inanç… İşte o yüzden, dertleştiğin, içini açabildiğin insanlar sıradan değildir. Onlar, kalbinde iz bırakanlardır. Bir kahve masasında sessizce dinleyen, sadece “anlıyorum” diyebilen biri bile bazen bütün dünyadan kıymetli olur. Çünkü insan, sevincini anlatırken değil; acısını anlatabildiğinde gerçekten yakın hisseder birine.