Cahit Zarifoğlu'ndan kalbin yorgunluğu üzerine

İnsan, dünyanın gürültüsünde en çok kendi kalbini duymaktan korkar. Çünkü orada, bütün yorgunlukların hesabı sessizce tutulur. Cahit Zarifoğlu'nun dediği gibi, “dünya ehlinin acımasızlığı” yalnız dışarıda değil; bazen dost sofrasında, bazen kendi içimizde yankılanır. Bir gün fark ederiz ki, incinmelerin en büyüğü, beklentilerimizden doğar. Oysa dünya, kalbin ölçüsüne göre yaratılmadı. Kırılan yerimizden büyür, affetmeyi öğreniriz. Beklentisiz bir iyilik, gösterişsiz bir sadakat kalır geriye. Zarifoğlu'nun mısraları, bize şunu hatırlatır: Kalp, kırıldıkça berraklaşır; insan, kaybettikçe hakikate yaklaşır. Dünya fani, ama insanın vicdanı baki. Belki de bu yüzden, kırgınlık bile bir dua gibi taşınır içimizde.