Donuk ayna renkli vitray
Gazze'de her gün bir anne daha çocuğunu toprağa veriyor, bir çocuk daha annesiz uyanıyor. Bombalar evleri değil, hayatları yıkıyor. Küçücük bedenler enkaz altından çıkarılırken, dünya ya sessiz ya da görmezden geliyor. Bir video: Üç yaşında bir çocuk, bir yaşındaki kardeşini dizine yatırıp “anne” diye ağlayan sesi susturmaya çalışıyor. Çünkü artık ne anneleri var, ne de oynayacak bir odaları. Gazze'de çocuk olmak, büyümek değil; hayatta kalmaya çalışmaktır. M. Fatih Kutlubay, "Donuk Ayna Renkli Vitray" başlıklı yazısında bu sahnenin ağırlığını taşıyor. Gerçeği tüm çıplaklığıyla yüzümüze vuruyor. Çünkü bazen tek bir kare, bütün dünyanın sessizliğini haykırır. M. Fatih Kutlubay'ın yazısının tamamı, Cins Ağustos sayısında.
1-3
Üç ve bir yaşındaki bebeklerden büyüğün, “anne” diye ağlayan
küçüğü dizine yatırıp sakinleştirdiği görüntü, bir ağırlık olarak günlerce içime oturdu
2-3
Çocukların gülerken çekilmiş fotoğraflarını görmeyi umdum. Hakikatin başka türlü olabileceği ihtimaline
bel bağladım
3-3
