Bana bir şiirimi okumuştun Sesin kulağımda hala.

Sende ben, imkansızlığı seviyorum Fakat asla ümitsizliği değil

Akıl bilimin, kalp ise hikmetin yurdudur.

Oysa yaşamaya çalışmak en büyük yorgunluktu.

Akıl olsaydı, yüreğimizdekini dışarı döker miydik?

Ah, bütün bu insanlara karşı tek başına olmak

İnsan daima sevdiği ile sınanır.

Babalar gidince,kimi sevsen gidiyor sonra

Ne arsız gönlüm var benim? Etrafımdaki insanları ne kadar çabuk seviyorum.

Üzüntüsü çok büyük olan insanlar yorgunluk hissetmezler.

Eh, bu dünyada unutulacak dünya zaten

Ümitsizliğimi paylaşabileceğim güvenebileceğim hiç kimsem yoktu

Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum Onu orada Beş parmaklı bir çınar yaprağı gibi unuttum.

Piraye Gel sana muhtacım

İçinde bir kırıklık duydu.

Sabır insanoğlunun tek kalesidir.

Ve insan en çok göğe vurgun Sonra zifiriye Şiire Ve hep Allah'a

İnsan dostunu, düşmanından daha zor affediyor.

Paltom bile ağır gelirken, nasıl taşırım koskoca dünyayı sırtımda?

Ok değerse bir kuşun ancak kalbine değer.Bunu bilmeyecek ne var?

Türkiye Cumhuriyeti'nin hiçbir yerde örneği yoktur.

Herkes işine geleni biliyor efendimiz.

Sanki her bir şarkıyı içimde onun için biriktirmişim.

Ben sana kızsam, kendime küserim

Yüzüm kime dönük olursa olsun yüreğim hep sana dönük olacak

İçimiz hep bir hoşçakal ülkesi