Düşünceler göklere yükseliyor fakat vücut toprağa bağlı.

Sev beni,bir dağ gölgesi kadar sev.

İnsan olmak çok güç efendim, çok güç

Sende ben, imkansızlığı seviyorum,Fakat asla ümitsizliği değil

Bir süredir plastik vazolar gibi hiç kırılmıyorum.

İyi olan şey unutulmaz,seni unutmayacağım.

Her suskunluğun manası farklıdır.

Bana bir şiirimi okumuştun Sesin kulağımda hala.

Sende ben, imkansızlığı seviyorum Fakat asla ümitsizliği değil

Akıl bilimin, kalp ise hikmetin yurdudur.

Oysa yaşamaya çalışmak en büyük yorgunluktu.

Akıl olsaydı, yüreğimizdekini dışarı döker miydik?

Ah, bütün bu insanlara karşı tek başına olmak

İnsan daima sevdiği ile sınanır.

Babalar gidince,kimi sevsen gidiyor sonra

Ne arsız gönlüm var benim? Etrafımdaki insanları ne kadar çabuk seviyorum.

Üzüntüsü çok büyük olan insanlar yorgunluk hissetmezler.

Eh, bu dünyada unutulacak dünya zaten

Ümitsizliğimi paylaşabileceğim güvenebileceğim hiç kimsem yoktu

Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum Onu orada Beş parmaklı bir çınar yaprağı gibi unuttum.

Piraye Gel sana muhtacım

İçinde bir kırıklık duydu.

Sabır insanoğlunun tek kalesidir.